Een gat in de lucht

Dansende gaatjes in de donkere lucht, die een plek laten zien waar licht brandt. Een plaats waar plezier en warmte is; een locatie waar onze overleden dierbaren het leven vieren. Dat is waar ik aan denk als ik wandel tijdens de donkere herfstavonden, terwijl ik kijk naar de fonkelende sterren. Lieve Mies, kijk je mee? Ik hoop het maar, want dan zal je ook zien dat ik afgelopen vrijdag, exact 2 jaar na jouw overlijden, een gat in de lucht sprong.

Ik bundelde de blogs die ik (samen met jou!) schreef in een boek dat ik “Ik Mies Je” noemde. Omdat ik je zo mis, Mies. Dit boek is vanaf nu te koop via Maddie of Patrick en bovendien te bestellen bij de (online) boekhandel. Zoals Mies het gewenst heeft, gaat de opbrengst naar zijn kleinzonen en KiKa kinderen kankervrij.

Ik sprong een gat in de lucht toen ik “Ik Mies Je” ontving. Een prachtig, tastbaar bewijs aan 10 heftige en bijzondere maanden. Liefde en licht. Als een ster die uit de hemel valt. Dankjewel Mies, dat je me dit liet doen!

Liefs, Annemieke (ikmiesje@gmail.com)

 

Wil je “Ik Mies Je” kopen?

Papieren boek (paperback)

• Titel: “Ik Mies Je”
• Auteur: Annemieke Statz
• ISBN: 9789402141757
• Uitgeverij: Brave new books
• Eerste druk, November 2015

Voor €16,95 te koop bij Bol.com of per e-mail voor €12,50 te bestellen en op te halen bij Maddie of Patrick (ikmiesje@gmail.com).

Digitaal boek (ebook)

• ISBN: 9789402142075

Voor €8,95 te koop bij Bol.com of voor €5,00 te bestellen via ikmiesje@gmail.com.

p.s. Heel leuk als je een review achterlaat bij Bol.com!

Ik Mies Je

Ja lieve mensen, het gaat ervan komen! Patrick en ik gaven zojuist een druk op de knop om het boek over Mies te gaan publiceren. Binnenkort is “Ik Mies Je” verkrijgbaar via Bol.com, de boekhandel en via ons in de voorverkoop.

We hebben ervoor gekozen om Mies’ verhaal te publiceren via Brave New Books. Dit is een heel laagdrempelige manier, die weinig oplevert voor het goede doel. De wens om een (echte!) uitgever te vinden blijft.

Hou deze website in de gaten voor meer nieuws 0ver de verkrijgbaarheid van het boek!

Liefs, Patrick & Annemieke
ikmiesje@gmail.com

Zou jij het boek over Mies kopen?

Via een uitgever of in eigen beheer? Flink investeren of niet? ISBN aanmaken? Zelf verzenden en een administratie bijhouden of gewoon lekker makkelijk via Bol.com en de boekhandel? Papier en/of digitaal? Word, PDF of InDesign? Blijft er nog wel geld over voor het goede doel?

Grijze haren krijgen we ervan! Maar goed, er wordt nagedacht over het boekje voor en over Mies, die de titel “Ik Mies Je” draagt. Vele van jullie hebben meegeleefd en –gelezen via deze website.

We zouden graag de wens van Mies (en de familie) in vervulling laten gaan om het verhaal te publiceren, zodat de kanker niet alleen heeft genomen, maar ook iets heeft gebracht. De netto winst gaat voor 50% naar het goede doel en voor 50% naar Mies’ kleinzonen.

Zou jij het verhaal zoals dat op Internet is beschreven graag in boekvorm kopen voor maximaal 20 euro, wil je het dan laten weten via onderstaande enquete, in een reactie of via ikmiesje@gmail.com? Zo krijgen wij inzicht in de eventuele oplage van het boek.

 

Alvast bedankt! Patrick & Annemieke

p.s. Het vinden van een uitgever is dus niet gelukt. Ken of ben je een uitgever die interesse heeft in het bijzondere verhaal van een doodgewone man die wordt getroffen door een abnormale ziekte? Dan horen wij het graag!

K-tijd of kwali-tijd?

Vandaag is het 20 januari. Er zijn exact twee maanden verstreken sinds het overlijden van Mies. Morgen is het precies één jaar geleden dat de huisarts bij Mies en Maddie thuis kwam om ze te informeren over die verschrikkelijke K-ziekte. Het was een jaar waarin we beseften hoe breekbaar geluk is.

De diagnose “slokdarmkanker” werd gevolgd door een uitzichtloos doolhof van onderzoeken, behandelingen en plotselinge ziekenhuisopnames. Een maagsonde om Mies te voorzien van noodzakelijke voeding, dozen vol medicijnen en daarna medicatie om bijwerkingen te bestrijden. Haaruitval, de hik, ruwe handen en de strijd met de weegschaal. Hoop en droefheid wisselden elkaar af. Het was een jaar waarin we beseften hoe kostbaar gezondheid is. 

Gelukkig was dit jaar ook doorspekt met mooie, dankbare momenten. We beleefden het intens, alsof iedere dag de laatste kon zijn. We hebben gepraat en elkaar vastgehouden, gelachen en gehuild. De ziekte van Mies maakte een hoop los in onze omgeving. Ontelbaar veel mensen leefden met ons mee, lieten ons hun liefde voelen en kwamen zelf tot nieuwe inzichten. Mies wist ons te inspireren met zijn “pluk de dag, doe gewoon waar je zelf zin in hebt”. Het was een jaar waarin we beseften hoe dankbaar liefde kan zijn.

Na tien maanden vol zorgen, kwam het overlijden van Mies misschien niet als een verrassing, maar toch nog plotseling. In zijn laatste levensdagen nam hij met zachte woorden of een vederlichte aanraking afscheid van zijn dierbaren. De pijn blies zijn laatste sprankje hoop weg. Mies liet het leven los en vloog weg als een vlinder, ons achterlatend met een ontzield lichaam en een hart vol herinneringen. De uitvaart werd door Mies zelf geregisseerd, van minuut tot minuut had hij bepaald wat er zou gebeuren. In zijn ziekte waren keuzes niet van toepassing, maar op het moment dat het kon, nam hij de controle weer terug. Het was een jaar waarin we beseften hoe belangrijk afscheid is.

De afgelopen twee maanden zijn voor een deel aan ons voorbij gegaan. Het leven ging door op de automatische piloot. Familie, vrienden, werk en het huishouden werden opgepakt als vanouds. Alleen diep van binnen leek er iets veranderd. Ik praat en lach en luister, maar weet soms niet waarom. Er zijn dagen dat ik niet meer weet hoe ik op mijn werk ben gekomen. Mijn hoofd is blijven hangen in de wolken, maar mijn voeten zijn steenkoud. Vooral het kloppen van mijn hart doet me beseffen dat de tijd doortikt. Het was een jaar waarin we beseften hoe weinig grip we hebben op de tijd.

Lieve mensen, dit is de laatste keer dat ik op deze website voor en over mijn geweldige schoonvader zal schrijven. We willen jullie hartelijk bedanken voor het medeleven, de opbeurende woorden, de positieve energie, de brede schouders en de zakdoeken. We hebben erg veel steun aan jullie gehad. Mede dankzij jullie werd deze K-tijd absoluut kwali-tijd! Dankjewel.

*******

Speciaal voor Mies – en alle mensen die nu en in de toekomst strijden tegen kanker – zouden wij een bijdrage willen leveren om de genezingskans van (kinder) kanker te vergroten. Mies wilde dit graag bewerkstelligen door zijn verhaal uit te brengen in boekvorm, dit te verkopen en de opbrengsten voor een groot deel aan KiKa te doneren. Ben of ken je een uitgever? Neem dan contact met mij op. Ook als je de link naar deze website wilt delen om zo een grotere doelgroep te bereiken, zullen we jou heel dankbaar zijn!

Goede voornemens

Terwijl half Nederland zich buigt over afvallen, stoppen met roken en spaarzamer met geld omgaan, sta ik stil bij de mensen die hun voornemens niet voor het kiezen hebben. Iedereen denkt wel eens ‘morgen doe ik alles anders’, maar wat als die morgen niet meer komt?

Toen Maddie bijna een jaar geleden hoorde dat haar echtgenoot ernstig ziek was, maakte ze geen grootse plannen meer. Ze nam het leven zoals het kwam, keek niet verder dan een paar weken vooruit en zorgde vol overgave voor haar grote liefde. In die periode heeft ze geen enkele keer (hardop) gevraagd om een dankjewel, om een portie aandacht of wanneer er weer eens geluisterd zou worden naar háár plannen. Ze deed gewoon haar plicht in goede en slechte tijden, bij voorspoed en tegenslag, bij gezondheid en in ziekte, tot de dood hen scheidde.

De dood, die overigens járen te vroeg kwam en toch nog onverwachts. Tot een dag voor Mies’ overlijden hield Maddie hoop en zette ze alles op alles om haar lief zo lang mogelijk bij zich te houden. Ieder pilletje, ieder pijntje en ieder doktersbezoek werd uiterst nauwkeurig bijgehouden. Deze lijstjes gaven Maddie het gevoel van controle in een periode waarin alles op losse schroeven leek te staan. Totdat op die ene woensdag alles anders werd…

In de ochtend had Mies extreme pijn, hij schreeuwde het uit! Na wat extra morfine kwam hij weer tot rust. In de uren daarna zag ik iets in de ogen van mijn schoonmoeder veranderen. Terwijl Mies zich losmaakte van zijn aardse lichaam, leerde Maddie om hem te laten gaan. Tot in de oneindigheid aan elkaar verbonden lieten ze elkaar los. Als een onzichtbare erfenis liet Mies zijn levenslust, zijn kracht en zijn vermogen om los te laten na aan zijn dierbare vrouw.

Inmiddels is er ruim een maand voorbij sinds het overlijden van Mies. Zijn Maddie heeft kracht en levenslust voor twee. Ze laat zich niet uit het veld slaan door de tegenslagen die ze onlangs heeft gekregen op financieel vlak – voor een huisvrouw die geboren is na 1950 zijn er weinig regelingen – en gaat verder met haar leven. Ze wordt enorm gesteund door familie en vrienden en haalt troost uit de vele bezoekjes, telefoontjes en kaarten die ze (nog steeds!) krijgt. Maddie is zeker nog niet in het beruchte ‘zwarte gat’ gevallen. Naar eigen zeggen heeft ze vrede met de situatie.

Mijn schoonmoeder is ruim 40 jaar lang iedere morgen opgestaan om samen met haar man te ontbijten. Even een kop koffie of thee, een broodje en in stilte de krant lezen. Zelfs toen Mies op de vrachtwagen reed en voor dag en dauw moest vertrekken, hield Maddie vast aan deze gewoonte. Het is niet verwonderlijk dat de ochtend nu het moeilijkste, meest eenzame moment van haar dag is. Meer dan eens loopt de nieuwbakken weduwe in alle vroegte naar de foto van Mies, die op een kast staat bij wat bloemen en een kaars.

Na een jaar vol zorgen heeft de knappe Maddie het voornemen om het plezier in het leven te behouden, om haar eigen boontjes te doppen en haar kleinkinderen groot te zien worden. In 2014 start Maddie opnieuw. In een situatie die ze zelf niet heeft gekozen, maar die ze wel zelf in gaat richten. Een nieuwe start. We wensen jullie een geweldig nieuwjaar!

Ieder eind is een nieuw begin

Fotopresentatie Mies

Deze fotopresentatie met geluidsfragment is getoond op de crematie van Mies.

De uitspraken van Mies zijn afkomstig uit het interview dat ik op 21 juli met hem hield. Dit was zes maanden na de diagnose. De afbeeldingen geven een glimp weer van het leven van Mies.

KiKa

Namens KiKa heel hartelijk bedankt voor alle donaties die zijn gedaan! Via de collectebussen is het prachtige bedrag van €699,07 opgehaald! Deze gift komt ten goede aan de zo belangrijke onderzoeken naar kinderkanker.

De kleinkinderen van Mies en Maddie, Tygo en Ravi, ontvingen op de uitvaart beide een mooie KiKa-beer. Een heel mooi gebaar! In de brief die Maddie van KiKa heeft ontvangen, staat het volgende:
Wij vinden het heel bijzonder dat bij de uitvaart van Mies van Valburg aan KiKa is gedacht. Het getuigt ons inziens van een enorme sociale en maatschappelijke betrokkenheid, ook bij familie, vrienden en kennissen, om in zo een moeilijke periode toch aan een ander te denken.

Prachtig toch! Mies wilde zo graag wat betekenen met zijn ziekte… Hopelijk kan ik -en jullie met mij- zijn wens om de teksten van deze website in boekvorm uit te brengen uit laten komen. Dan kunnen er met de opbrengsten nog meer onderzoeken naar (kinder)kanker worden gefinancierd.

Nogmaals heel hartelijk bedankt!

Samen sterk

Op een vrijdagavond in juni spraken Mies, Maddie, Patrick en ondergetekende samen over de uitvaart van Mies. Onze kanjer lag op dat moment in het ziekenhuis na de vierde chemokuur. Hij was niks meer waard en voelde dat hij de grip op de situatie verloor. Juist op dat moment besloot hij de touwtjes weer in handen te nemen: Mies stopte met de chemotherapie en plande zijn uitvaart.

Het was op die bewuste zomeravond dat Mies ons vertelde dat hij zijn laatste levensdagen in een hospice wilde doorbrengen. Hij wilde niet teveel lijden, als de pijn ondragelijk zou worden stond hij open voor euthanasie. Zijn uitvaart moest het thema “herinner mij zoals ik was” dragen, zonder tierelantijntjes, ellenlange toespraken en bloemenzeeën. Hans van Leusden mocht het gaan verzorgen. Mies wenste een condoleance (met dichte kist) in De Drumptse Hof in Tiel, een crematie in Beuningen en koffie met cake of broodjes in Tiel. Dat het voetbalveld van de website op het rouwbericht moest staan, stond buiten kijf, evenals de aanwezigheid en rol van zijn kleinzonen tijdens de plechtigheid.

Korte tijd later schreef Mies zijn levensverhaal op en bepaalde welke muziek er gedraaid moest worden tijdens de uitvaart. Zelfs zijn kleding werd zorgvuldig uitgekozen, geen pak, maar een vrolijke rode trui met overhemd. Duidelijke taal van mijn schoonvader. Gelukkig kon dit uitvaartdraaiboek een tijd lang de kast in.




Vandaag zijn er precies 160 dagen verstreken sinds dat ene belangrijke gesprek. De toekomst van toen is nu verleden tijd. We hebben de uitvaart precies zo gepland als Mies wenste en wat was het mooi! Precies zoals Mies was, precies goed.

Gisteren zijn we met 31 dierbaren van Mies samengekomen in De Drumptse Hof. De kist van Mies is door zijn vijf broers en zoon naar de lijkwagen gedragen. Zes sterke Valburg-mannen die jou op handen dragen Mies! De familieband werd gedurende een kort moment zichtbaar toen de heren elkaar omhelsden.


Anderhalf uur later werden de genodigden in de grote aula van crematorium Rijk van Nijmegen in Beuningen ontvangen met muziek van Sweet People. Uitvaartondernemer Hans van Leusden heeft de gasten welkom geheten en een deel van het rouwbericht voorgelezen. Broer Marco mocht het levensverhaal van Mies vertellen, gevolgd door muziek van Jannes. Daarna waren zus Gerrie en broer Ruud aan het woord met een twee prachtige gedichten. Na een muziekstuk van Frans Bauer werd de fotopresentatie gestart. Deze slideshow werd vergezeld door een geluidsfragment uit het interview dat ik met Mies had op 21 juli. Tot slot sprak Patrick nog een woord richting de aanwezigen en zijn vader. Na een minuut stilte werd de aula opnieuw gevuld door de vogelgeluiden van Sweet People en konden de gasten een laatste groet aan Mies brengen om vervolgens de zaal te verlaten.

Juist op dat moment werd ik me opnieuw bewust van de sterke band die deze mensen met elkaar, maar vooral met Mies hebben. Alle armen verstrengeld om elkaars schouders, alle ogen gericht op de kist, alle harten bij Mies. Allemaal. Samen.



Lieve Mies, je moest eens weten… Of zou je vanaf je glinsterende ster kunnen zien hoe mooi jouw uitvaart was? Hoeveel mensen er samen kwamen voor jou? Er waren naar schatting 600 mensen op de condoleance en 130 in het crematorium. Bijna 1300 unieke bezoekers op jouw website op 21 november. We hebben al meer dan 200 kaarten ontvangen. Voor jou! Zou je vanaf je plekje vlakbij de maan zien hoe zeer wij rouwen, maar vooral hoe trots we op je zijn? Zou je zien hoeveel kracht je ons hebt gegeven om door te gaan? Samen komen we er wel Mies, samen zijn we sterk.



Overlijdensbericht

Vlinder

Woensdagmorgen was Mies niet meer aanspreekbaar. Hij gilde het uit van de pijn. De verpleegster heeft hem extra morfine gegeven, waardoor hij rustiger werd. Na een minuut of tien lag hij heerlijk te slapen. De behandelend arts stelde voor om later die dag te stoppen met de sondevoeding en moeder natuur haar werk te laten doen. Maddie en Patrick stemden hiermee in. Verdrietig, maar ook opgelucht omdat ze Mies die ochtend onmenselijk veel pijn hadden zien lijden.

Het was die dag een komen en gaan van dierbaren. Een ieder nam afscheid op zijn eigen manier, niet wetend of het de laatste keer zou zijn. De kleinzonen van Mies en Maddie gingen op hun geheel eigen wijze met de situatie om. De oudste enigszins ongemakkelijk, maar met een welgemeende “opa, ik hou van jou” voor vertrek en de jongste met grote ogen, zachte handjes die bleven aaien en een fluisterend stemmetje “wakker worden, opa”.

Om vijf uur ’s middags, direct nadat de visite was vertrokken, werd Mies onrustig. De slang van de maagsonde werd verwijderd en er werd extra morfine toegediend. Rode wangen wezen op koorts. Het ademen ging steeds moeizamer. Deze en andere kenmerken waar ik nu niet dieper op in wil gaan, werden een paar uur later opgepikt als teken dat het einde in zicht was. De familie en vrienden, een enkeling had nauwelijks het pand verlaten, werden bij elkaar geroepen en verzamelden zich rond het bed.

Met Mies’ hand in de zijne werd Patrick zich er bewust van hoe zijn vader de grip op het leven verloor. Bij iedere hap lucht werd de handdruk zachter, totdat er uiteindelijk niets meer van overbleef. Als een breekbare vlinder die weg vliegt, verdween het laatste beetje leven uit het lichaam van onze topper. En toen bleef het angstvallig stil…

 

 

Maddie, Ruud en Nieske hebben Mies zelf gewassen en aangekleed. Samen met de uitvaartondernemer hebben we dezelfde nacht de aanzet gegeven om de laatste wensen van Mies uit te gaan voeren. Dankbaar en bedroefd sloten we deze intense dag rond drie uur ‘s nachts af om vervolgens als een blok in slaap te vallen.

We willen jullie heel hartelijk bedanken voor alle prachtige kaarten, liefdevolle woorden en oprechte knuffels. We halen veel troost uit jullie steun. Aanstaande zaterdag zullen we de rouwbrief verspreiden. Voor wie nieuwsgierig is: de condoleance vindt dinsdagavond plaats en de uitvaart woensdagmiddag.

Gelukkig is de mens die niet achter het geluk aanzit als achter een vlinder, maar dankbaar is voor alles wat hem gegeven werd!