Goede voornemens

Terwijl half Nederland zich buigt over afvallen, stoppen met roken en spaarzamer met geld omgaan, sta ik stil bij de mensen die hun voornemens niet voor het kiezen hebben. Iedereen denkt wel eens ‘morgen doe ik alles anders’, maar wat als die morgen niet meer komt?

Toen Maddie bijna een jaar geleden hoorde dat haar echtgenoot ernstig ziek was, maakte ze geen grootse plannen meer. Ze nam het leven zoals het kwam, keek niet verder dan een paar weken vooruit en zorgde vol overgave voor haar grote liefde. In die periode heeft ze geen enkele keer (hardop) gevraagd om een dankjewel, om een portie aandacht of wanneer er weer eens geluisterd zou worden naar háár plannen. Ze deed gewoon haar plicht in goede en slechte tijden, bij voorspoed en tegenslag, bij gezondheid en in ziekte, tot de dood hen scheidde.

De dood, die overigens járen te vroeg kwam en toch nog onverwachts. Tot een dag voor Mies’ overlijden hield Maddie hoop en zette ze alles op alles om haar lief zo lang mogelijk bij zich te houden. Ieder pilletje, ieder pijntje en ieder doktersbezoek werd uiterst nauwkeurig bijgehouden. Deze lijstjes gaven Maddie het gevoel van controle in een periode waarin alles op losse schroeven leek te staan. Totdat op die ene woensdag alles anders werd…

In de ochtend had Mies extreme pijn, hij schreeuwde het uit! Na wat extra morfine kwam hij weer tot rust. In de uren daarna zag ik iets in de ogen van mijn schoonmoeder veranderen. Terwijl Mies zich losmaakte van zijn aardse lichaam, leerde Maddie om hem te laten gaan. Tot in de oneindigheid aan elkaar verbonden lieten ze elkaar los. Als een onzichtbare erfenis liet Mies zijn levenslust, zijn kracht en zijn vermogen om los te laten na aan zijn dierbare vrouw.

Inmiddels is er ruim een maand voorbij sinds het overlijden van Mies. Zijn Maddie heeft kracht en levenslust voor twee. Ze laat zich niet uit het veld slaan door de tegenslagen die ze onlangs heeft gekregen op financieel vlak – voor een huisvrouw die geboren is na 1950 zijn er weinig regelingen – en gaat verder met haar leven. Ze wordt enorm gesteund door familie en vrienden en haalt troost uit de vele bezoekjes, telefoontjes en kaarten die ze (nog steeds!) krijgt. Maddie is zeker nog niet in het beruchte ‘zwarte gat’ gevallen. Naar eigen zeggen heeft ze vrede met de situatie.

Mijn schoonmoeder is ruim 40 jaar lang iedere morgen opgestaan om samen met haar man te ontbijten. Even een kop koffie of thee, een broodje en in stilte de krant lezen. Zelfs toen Mies op de vrachtwagen reed en voor dag en dauw moest vertrekken, hield Maddie vast aan deze gewoonte. Het is niet verwonderlijk dat de ochtend nu het moeilijkste, meest eenzame moment van haar dag is. Meer dan eens loopt de nieuwbakken weduwe in alle vroegte naar de foto van Mies, die op een kast staat bij wat bloemen en een kaars.

Na een jaar vol zorgen heeft de knappe Maddie het voornemen om het plezier in het leven te behouden, om haar eigen boontjes te doppen en haar kleinkinderen groot te zien worden. In 2014 start Maddie opnieuw. In een situatie die ze zelf niet heeft gekozen, maar die ze wel zelf in gaat richten. Een nieuwe start. We wensen jullie een geweldig nieuwjaar!

Ieder eind is een nieuw begin